El Antroido

El Aldeano, Tío Pepe

Publicado en: El Aldeano. 28-2-1931; EL TÍO PEPE (2000)

– ¡Ai, tío Pepe!

– ¿Qué ques, rapacía?

– ¿A que nun sabe quén se foi prá Habana?

– ¿Y quén?

– El Antroido! ¡Lárgala! ¡Lárgala!…

– ¡O, mía nenía, qué cousas me teis! Xa nun m’acordaba de nada d’eso, xa parece que todo eso vai en bolina, y einda me veis con esas argayadas. A xente nova sodes el degorrio: y eso qu’agora nun é como enantes. Cuando eu era rapacín ¡aquelo si qu’era Antroido! Xuntábamonos unha recua d’elos, todos del meu tempo máis ou menos, y unhos vestidos de muyer y outros d’home, armábamos cada rebumbio temible. Pero lo máis gracioso – y del qu’agora nun se fai nada – era el que faguíamos, xa desde ben días antes d’Antroido, cos cacharros veyos y os calabazóis podridos: coyíamos, ei ás nove ou dez da noite, cacharrada y calabazón, y íbamos petar ás portas pra que nos abrisen y, cuando taba aberta, ¡pumba!, tirábamos todo pra dentro, hacia a cucía, y armábase el boureo del demo col ruido das trangayadas y os insultos dos da casa. Unha vez qu’íbamos eu y outros cuantos feindo das nosas, chegamos a casa de tíu Ramón de Carabelo (¡xa hai ben anos!), petamos á porta.

– ¿Quén tal? – dixo tío Ramón.

– Pouca xente.

– ¡Adelante quien sea! – volven a decir.

Einda ben nun dixera esto, xa sonaban pol tarrén os cacharros y os calabazóis qu’enfarnaron todo, deixando aquelo perdido.

Salimos pra fora feitos rayos, y detrás todos os da casa. Tío Ramón pillóu’ un fueiro y empezóu a berrar: ¡Sinvergüenzas! ¡Eivos alindar eu! ¡É esa a educación que vos dan vosos padres!

. . . . . . . . . . . . . . .

Agora nun hai nada d’aquelo, todo vai esqueicendo. Os mozos, en cuanto tein un pouco d’entendemento, unhos vanse pr’alí y outros pr’aculá; as nenas, unhas fain lo mismo y outras nun pensan máis que nos mozos y nas modas: a falda corta, as medias marelas, el taco alto, esas condanacióis, el pelo cortado a lo… ¿cómo se chama?

– A lo garsón.

– Eso. Y máis cousas qu’eu, xa ora, nun tou al tanto. ¡Ai mía Marica del alma, se tu viras estas cousas, cuánto los habías d’arrenegar! ¡Se resucitaras, al ver esto, evolveríaste a enterrar! A min paréceme que si.

– ¿Qué dice, tío Pepe?

– Nada, nena. Son cousas mías. Pa todo eso ¿este ano hai algo que ver por ei?

– Pouco y mal amañado. Einda se dixo, al primeiro, que viría por ei el Cego d’Aragón, pero, ¡vaiche boa!, cualquera lo pilla. Desde que ten cordión nova nun ten maus pra tocala. Haberá, se acaso, algún bailín, tío Pepe, y nada máis.

– Y a ti, nena, ¿cuántos antroidos che meteron?

– ¿A min? Ningún.

– Arre, burro, ei che vai ún.

El Tío PEPE

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *