¿Cómo se y’a poñer al neno?

El Aldeano, Tío Pepe

Publicado en: El Aldeano. 30-7-1932; EL TÍO PEPE (2000)

Señores: a cousa pode que nun teña mais interés que el que ustedes quiran darye. Por pouco que seña e abondo, quizais sobre. Pasa con esto como con outras cousas del mundo: unhos conceden importancia a ciertos asuntos, outros, al revés. Esto, dentro da sua relativida, piya a este y’al de más allá. Porque vamos a ver ¿quen nun presenciou, condo nace un neno nunha casa, esos líos tan terribles pr’acontrarye un nombre guapo? Anque teñan el reportorio zaragozano y’el galego, sempre a haber dificulta: Que si se y’a poñer Xan porque se chamaba asi sou abolo; que si Pedro porque ten un tio en Buenes Aires d’este nombre; que si sou padrin que apegarye el sou pra que s’acorde d’él toda a vida. En fin, que si seguimos asi pode que el neno teña cen nombres deseando poñerse nél, y que casualida, todos ou case todos xa se poñeron a algún antepasado sou. Cada un que faga el experimento na sua casa, si e que no lo fixo einda, engarabitando por el árbol genealógico d’a sua familia, y verá, tarde ou cedo, como ha topar n’algún canón del dichoso árbol, el sou nombre. E a costumbre, dice a xente. Será. ¿Buena ou mala? Aló cada un con os sentimientos y’afeutos que poda ter. N’eso no me meto. Agora que si, n’él que me meto eu, e con aquelos que queren perpetuar el sou nombre n’a cabeza d’un ageno, querse decir, d’outra persona, seña ou non parente, chegando a anoxarse condo num pode salir con a sua. ¿Qué si hay quen s’encabrita por eso? Ya lo creo. Esto pode ser motivo pra parar de falarse, por pouco tempo si, pero deixar de falarse al fin, personas de familias achegadas. Y pr’eisto, señores, nun hay razón.

As veces a cousa nun chega a complicarse condo hay personas que saben razonar a su debido tiempo. (Nun podo pasar sin contarvos esto que ouguin eu, condo andaba husmiando por as cucías, xa hay ben anos). Cheguei eu a unha casa unde habia de pouco un home mais. Topeime n’a cucía con el amo peliando con os abolos del recién, tios y parentes máis achegados que a toda costa querian apadrinar. El patrón, con a voz que el caso requeria, dixo: “calai a boca, que si nun morredes, eivos dar a todos el gusto que queredes”. Meu dito meu feito. Nun pasaron muitos anos sin que todos quedaran complacidos. Xa se sabe personas como ésta nun se topan en todos os sitios nin en todos os tempos.

Si se disculparan asi muitas personas nun se veria, como se ve n’él Registro Civil, unha recua de nombres pra cada persona, que, as máis das veces, n’un sirven mais que pra dar lugar a equivocaciois. Cada individo quer poñerye el sou nombre y pra dar gusto a unhos y’outros poinseye todos.

Tein vido a min aguaciles y xente asi que preguntan por individos, preguntarme si conocía a un fulano cualquera, que muy ben podía nombrarse así ou de outra manera; José Antonio Ramón Pérez González; constestarye que nun lo conocia y ser, s’amano viene, d’os meus meyores amigos. Ben por chamarse Antón de Cancieiro, ben por Antonio Pérez, a custión e que si al propio interesado y’e pregunta por el individo de tal nombre, pode que y’e contestase, despois de rascar el curuto; ese por quen pregunta débeye d’ir n’América, porque, que eu sepa, nun hay ningún n’este lugar que se chame asi. Hasta a esto podemos chegar, a nun saber como nos chamamos nosoutros mismos. Y todo por culpa de cuatro parentes que se precian, destimarnos, estimación que el dia de maña no nos trae mais que dolores de cabeza y calenturas,

El Tio Pepe

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *